Terug van Zwitserland, een straf of een zegen?

Luzern, Illgau & Adelboden.

Fietsen in Zwitserland is een droom die me elk jaar weer overkomt, de bergen lijken me steeds weer in hun macht te krijgen. De aantrekkingvan dit prachtige land zijn vooral de streken: Mittelland-Route, Graübunden-Route & Tessin-Italië. Vlakke wegen zijn er niet veel, daarvoor blijf je thuis fietsen en de wegen die er zijn zijn steeds weer in een prachtig onderhouden staat, waarvoor je België zou ontvluchten. Voor velen een nachtmerrie bergop fietsen voor anderen een uitdaging, met een goede voorbereiding, goed materiaal en liefst geen overgewicht geraak je al heel wat bergen op leerde ik in het verleden.

Je weet dat je heel veel kilometers alleen zal moeten rijden, bergop fiets je beter je eigen tempo en bergaf ben je beter af zonder waaghals voor je of kapotzittende medefietser die nog even je achterwiel dreigt aan te tikken. Elke zwaarbevochten zweetdruppel is er één die het waard is: pijn, dorst, beklemmend gevoel (er zijn ervast meer), verdwijnen in het niet als je boven op een klim staat en kan zien welke weg je hebt afgelegd, het panorama aanschouwen en het heerlijke gevoel van deze heb ik dan toch op zak. Na elke klim komt er een afdaling en dit is dan het moment van gelukzaligheid, euforie die je enkel kan ervaren als je naarboven hebt gefietst. Je passeerd die luie mottards, gemakzuchtige automobilisten, gemotoriseerd verkeer zouden ze moeten bannen op een berg, het zou niet alleen de fietsers ten goede komen maar ook de natuur of ben ik nu al reeds aan het dromen voor volgend jaar.